www.depresjastop.fora.pl

Birdy

I znowu cisza zapanowała na forum Smile

Miło mi cie poznać Sheila. Przeczytałam całego twojego tasiemnca i mimo że jestem od ciebie młodsza miałam wrażenie że opisujesz moje uczucia. Np. te na studiach. Zachowywałam się niekiedy identycznie.
U mnie troszkę humor się pogorszył bo jednak z wyjazdu do Anglii nici, z powodu problemow zdrowotnych. Do konca wakacji już siedzę w domu, i wzięłam się za porządny remont. Nowe mebelki, nowe ściany, dodatki. Potrzebuję takiej zmiany najbliższego otoczenia.
Jednak od tygodnia z nikim się nie spotykam i może dlatego doskwiera mi brak towarzystwa. Niby jestem z kimś umówiona na resztę miesiąca ale od paru dni chodzę jak przytruta. Wstaję rano, oglądam powtorkę House'a, wszystko przeciąga się do 14, wtedy dopiero jem obiad, potem ewentualnie coś pomogę przy remoncie tacie a potem odpalam jakąś grę i zamykam na kilka godzin.
Dlatego właśnie samo życie nie jest cudowne. Cudowne są chwile.
Pozdrawiam ciepło wszystkich Smile

ewelina2807

Witajcie,

u mnie dzień upływa za dniem. Raz jest gorzej a raz lepiej. W połowie sierpnia byłam z synkiem i partnerem u rodziny na śląsku, tam gdzie kiedyś mieszkaliśmy i do którego miejsca bardzo tęsknie. Żywiłam nadzieję, że jadąc tam odreaguję wszystkie smutki, zrelaksuję się, nabiorę siły na dalszą walkę z chorobą. Niestety nie do końca tak było. Już dwa dni przed wyjazdem myślałam, że oszaleję z nerwów, nie mogłam odnaleźć spokoju, martwiłam się jak sobie poradzę, jak ukryję przed rodziną swoją chorobą, pomimo tego że wszyscy wiedzą o niej, chciałam za wszelką cenę pokazać,że nic mi nie dolega. Było katastrofalnie momentami, jedna negatywna myśl powodowała, że cierpły mi ręce, napięcie w środku rosło i myślałam że eksploduję. Cały czas miałam poczucie że rodzina mnie obserwuje i tylko patrzy na ręce co robię, że widzą i oceniają moje zachowanie. Po powrocie przez kilka dni było dobrze, odsapnęłam, wyciszyłam się i jakby energia we mnie na nowo się odradzała. Niestety od 3 dni jest gorzej, zaś mam taką gonitwę myśli, tracę czasem kontakt z rzeczywistością, trudno mi się skupić na danej czynności, zanim się za coś wezmę to najpierw pojawia się myśl o chęci zrobienia czegoś, potem obmyślam jak to zrobić w każdym szczególe, a potem bywa tak, że w myślach mówię do siebie zrobię to za chwilę, za kilka minut, kilkanaście itp. Najgorsze są te myśli, kiedy coś źle zrobię słyszę komentarz "pomyliła się" i narasta napięcie w głowie, zaczynam się denerwować że taka myśl się pojawiła. Czuję się czasem jakby mnie ktoś zamknął w moim ciele i nie mogę z otchłani choroby się wydostać. Mam ochotę rozmawiać z rodziną na różne tematy, ale nie mogę się czasem skupić na temacie rozmowy, wtedy zaś kolejne napięcie i tak w kółko. Mam dwuletniego synka i dobija mnie to, że nie potrafię się nim zająć tak jakbym chciała, że nie mam tego zapału, żeby każdy dzień przeżywać z pełną energią tylko często zmuszać się do uśmiechu. Ale cały czas się pocieszam, że to minie że w końcu uda mi się pokonać tą chorobę.

Pozdrawiam wszystkich i piszcie częściej, dzięki wam czuję że nie jestem z tym wszystkim sama Smile

Birdy

Oczywiście że dasz radę :* Myślę że tu jest miejsce na to aby się wspierać i wzajemnie motywować.
Mam nadzieję że w nastepnym poście opiszesz swoje same pozytywne emocje Smile

Happy

"Pamiętaj,każdy z nas ma uczucia"...niestety większość ludzi o tym zapomina.Przecież to takie proste,wystarczy chcieć.

Moriarto

Weź też pod uwagę, że niektórzy potrzebują delikatnego popchnięcia oprócz chęci żeby skierować się na odpowiednie tory Wink

Happy

Po części masz rację Moriarto,jednak moje doświadczenia mówią coś zupełnie innego.Ludzi ,których spotkałam ostatnio na swojej drodze nawet stanowcze szarpnięcie nie skierowałoby na odpowiednie tory...ponieważ myślą tylko o sobie.

Emily Brown

Happy - z własnego doświadczenia wiem, że niektórych ludzi żadne szarpnięcie nie przywróciłoby na właściwe tory. Są tacy, którzy są tak zapatrzeni w siebie, że wątpię by coś sprawiło aby rozejrzeli się wokół.

Happy

trudno się z Tobą nie zgodzić Emily Brown...to smutne,ale prawdziwe.

Emily Brown

Niestety, takie jest życie - ważne by nie oglądać się za siebie a wspomnienia o takich ludziach zostawić za sobą. Czasem to bardzo trudne. Ja z takim "przypadkiem" zmagałam się około dwóch lat, ale całe szczęście już to stało się przeszłością.

Happy

Mam wrażenie Emily,że ja przyciągam same takie "przypadki".Staram się nie oglądać za siebie i z podniesioną głową idę do przodu.Jednak bywają chwile kiedy to bardzo trudne.

Emily Brown

W takim razie, pod tym względem mamy podobną sytuację. Ja również wiele razy miałam taką styczność. Trudno jest żyć będąc w takiej sytuacji, lecz gdy człowiek już się od tego uwolni, można zacząć nowy rozdział, a o tamtym zapomnieć.

Happy

Droga Emily,na razie nie potrafię.To zbyt "świeże",ale małymi krokami zmierzam ku nowemu rozdziałowi Smile

Emily Brown

Happy - W takim razie życzę Ci dużo siły woli i odwagi, by zostawić to za sobą.

Happy

Dziękuję,zapewniam Cię,że za jakiś czas zostawię to za sobą.Jestem pełna nadziei,że kiedyś będę szczęśliwa.

Emily Brown

Najważniejsze to jest aby nie poddawać się. Pomimo przeciwności iść do przodu.