www.depresjastop.fora.pl

Gość

Jakiś czas temu postanowiłem odciąć się od wszystkich, by uniknąć jakichkolwiek nieprzyjemnych bodźców. Teraz unikam angażowania się w jakieś bliskie relacje z innymi, uciekam od sytuacji wywołujących jakieś większe zawirowania emocjonalne. Dobrze mi z tym na co dzień żyje w totalnej ignorancji i tłumie większość negatywnych myśli oraz uczuć. Nie zawsze tak się czułem, ale straciłem już energię i nadzieje na poprawę swojego życia. Ten stan mi odpowiada i nie zamierzam nad sobą pracować.

Gdzieś po drodze zacząłem chwytać się wszelkich używek i środków, próbując zapchać wewnętrzna pustkę. Niestety ciągle mi mało, wszystko szybko zaczyna tracić na wartości. Dość często postępuje chaotycznie, podejmując coraz to bardziej nielogiczne decyzje wyniszczając się od wewnątrz. Po tym, jak na jakiś czas odstawiłem większość używek radziłem sobie bez większych problemów. Co jakiś czas, jednak zajrzę do butelki, co kończy się urwanym filmem, uszczupleniem konta bankowego i osłabionym serduchem od spożytej nadmiernej ilości narkotyków.

Teraz dodatkowo po zażyciu jakieś nawet małej dawki narkotyku mam ataki psychozy, a po całym dniu nadużywania różnych środków nawet wizualne halucynacje. Na dodatek w głowie przepaliło mi styki i zacząłem interesować się facetami. Na początku wyłącznie kręciły mnie osoby transseksualne, ale od kilku miesięcy zaraz po odlocie mam w głowie swoje fantazje seksualne z facetami oraz osobami trans. Chociaż typowo faceci mnie nie kręcą po fakcie jak efekty narkotyków i alkoholu mina. Zainteresowanie feministyczna fasada w męskim wydaniu, jednak pozostało. Ciekawi mnie, czy ktoś tutaj miał podobne doświadczenia. Wiem, że będzie tylko gorzej, ale wszystkie jazdy mają miejsce wyłącznie po tym, jak pozwolę sobie na odrobinę chorej rozrywki.

Zakładam, że mój post łamie jakieś zasady regulaminu, nie zamierzam nic, jednak wycinać z moich wypocin. Nie liczę na jakiekolwiek reakcje lub odpowiedzi w tym temacie.

immortal_94 · Gość

Cały problem rozpoczął się po poznaniu pewnej osoby a później związku. Z raczej uśmiechniętej i pozytywnej osoby w przeciągu pięciu lat stałam się wrakiem człowieka. Początkiem było odcięcie się od bliskich mi ludzi. Tłumaczyłam sobie, że mi z tym dobrze. Jak bardzo byłam w błędzie.
Bardzo szybko popłynęłam z alkoholem który miał pomóc. Wszystko ładnie pięknie, tylko uzależnienie wzięło górę.
Na chwilę obecną nie mam chęci do życia, multum kompleksów, zajechaną psychikę i zero ambicji żeby zrobić krok do przodu. Do tego nadal tkwię z tą toksyczną osobą dla której poniżanie mnie to codzienność. Dlaczego nie odejdę? Boje się życia.
Trzymaj się i rzuć proszę ten syf.