www.depresjastop.fora.pl

pisarz80

Witam
Chciałbym poznać ludzi, z którymi mógłbym złapać jakiś normalny, życzliwy kontakt, bo mimo z pozoru ustabilizowanej sytacji (rodzina, praca) nie mam praktycznie znajomych, nie mówiąc o przyjaźni. Żyję bez radości, w poczuciu samotności. Może ktoś pomoże mi odzyskać wiarę w ludzi? Jestem w miare lubiany, ceniony, ale jakoś ludzie nie szukają ze mną kontaktu. To bardzo frustruje, podcina skrzydła, obniża własną samoocenę. Kiedyś byłem optymistą, teraz już sam nie wiem. Szukam osób, które miałyby trochę czasu popisać, może zrozumiałyby problemy, chcialyby byc przyjacielem, ale takze miec przyjaciela we mnie. Płeć nieważna, wiek pewnie najlepiej gdzies z mojego przedzialu 30-40, bo wtedy i problemy podobne (gonitwa za kasą, wychowywanie dzieci) ale jeśli czujesz, ze mimo wszystko mozemy sie wzajemnie zakumplować, to i tak napisz. Na początek wolalbym mail, messenger itp, a kiedys w przyszlosci moze i real. Licze ze ktoś odpowie, zapraszam do kontaktu (najlepiej priw, podam mail), bo jestem tego wart Wink

Sarna 111 · Gość

Smutno się czyta Twój post ,niby wszystko masz za czym ludzie pędzą ,gonią,a jednak czujesz niedosyt .Może to" syndrom wieku średniego "Cię bierze w swoje macki ?
Myślę ,że doszedłeś do muru i teraz zastanawiasz się,czy tak ma wyglądać dalsze Twoje życie ,jesteś już na półmetku ,przeraża Cię ,że tak niewiele czasu zostało Twojej egzystencji .Nie martw się każdy to przechodzi ,róznie reaguje ,Ty potrzebujesz drugiego człowieka ,do wygadania się,do robienia czegoś razem i odważyłeś się napisać tutaj -duży ukłon .
,

Gość

Nie wiem, czy to związane z wiekuem... Fakt że lata uciekają i żal mi czasem minionej młodości i wszystkich straconych szans - przez ślepotę, głupote czy strach... Gdybym miał jeszcze okazję, trochę inaczej spedzilbym mlodosc. Tak, zebbym mogl powiedziec, ze chwytałem dzien, ze mam co wspominac, i ze coś mi z tego zostało. Ale nie ma sensu tego rozpamietywać, przeszłośc nie wroci, uratować można tylko przyszłość. Wyjść z ciasnej pułapki samotności, w którą sam się dałem zatrzasnąć. Po prostu poznać ludzi z którymi czulbym sie dobrze i ktorzy czuliby sie dobrze ze mna. I nauczyć cieszyć się życiem!

Dziękuję za odpowiedz w moim poscie. Wczoraj się tu zarejestrowałem i postanowilem sprobować tej drogi. Do wczoraj nie miałem pojęcia o tym miejscu. I czekam na odzew. Czasem tak niewiele trzeba żeby komuś dodać skrzydeł, pozdrawiam Smile

Sarna 111 · Gość

Najtrwalsze są chyba przyjaźnie z dzieciństwa ,lub szkoły .Potem nawet po 30 latach ,jak się spotkamy ,to mamy o czym rozmawiać i kontakt jest natychmiastowy .Budowanie na nowo nowych relacji prawie nie wychodzi po czterdziestce ,szukamy wad ,odmiennych zachowań ,jak nasze ,ogólnie nie znam nikogo ,kto by taką relację podtrzymał dłużej .

pisarz80

Umiesz pocieszać nie ma co Sad

Sarna 111 · Gość

Masz rację ,dostałam kopniaka od Ciebie i się należało .Tylko ,że ja nie piszę złośliwie ,ale tak z obserwacji swojej i swoich znajomych .Sorki za mój "optymizm" to już chyba lepiej milczeć i się nie odzywać .

pisarz80

Od poczatku to wiedzialem i nie nie przejąłem tym bardziej że mam marzycielską nature i odmienne zdanie na temat przyjaźni po czterdziestce. Ktorej nawiasem mówiąc jeszcze nie przeskoczyłem 😃

Sarna 111 · Gość

Może za bardzo mocno akcentowałam ,że taka przyjaźń po czterdziestce to wielka ułuda .Tylko ,że doświadczyłam takich "przyjaźni " w necie sporo i co ? Po góra dwóch e-mailach kontakt zostaje brutalnie urwany ,już nie chcę dociekać jaka to była korespondencja ,bo każdy kto szuka, ten wie .Jeżeli marzysz i wierzysz ,że to jeszcze przed Tobą ,taka wielka wspaniała przyjaźń ,na dobre i złe ,to nie mam prawa Ci zabierać tych oczekiwań .Ale nie jesteś już dzieckiem ,że trzeba uważać na słowa ,co się mówi ,bo można charakter młodocianemu wypaczyć na resztę życia .Tak przynajmniej grzmią psycholodzy .Dlatego pisałam ,to co ja myślę ,co zobaczyłam w wirtualu ,możesz się nie zgadzać i nawet fajnie by było ,gdyby odezwał się Ktoś do Ciebie i razem pociągnęlibyście tę znajomość już na gruncie prywatnym .Tego życzę Pisarzu .

Mahda84 · Gość

Witaj chetnie z toba popisze mam 34 lata i podobnie jak ty mimo rodziny fajnie bylo by z kima popisac moj mail [link widoczny dla zalogowanych]

pisarz80

Cześć- temat nadal aktualny, zapraszam

ana.ana

Hej, chętnie nawiążę kontakt i pogadam..ot tak o sprawach ważnych i mniej istotnych.

wiedźma

Dzień dobry,

piękny list.... i tak na prawdę tylko przez niego się zalogowałam. Mam niestety, podobne odczucia i jestem całkowicie świadoma, że sama jestem sobie winna. Robiłam wszystko, żeby odsunąć od siebie ludzi. A teraz jestem całkowicie sama i nawet mi z tym dobrze... pod warunkiem, że o tym nie myślę. Więc żeby nie myśleć - czytam. Mam przykre wrażenie, że ludzie widzą mnie tylko poprzez moją wartość użytkową. Gdybym nagle zachorowała i okazało się, że nie mogę już spełniać cudzych żądań i oczekiwań pewnie zupełnie przestano by mnie dostrzegać Smile

Może właśnie dlatego, nie umiem nawiązywać długotrwałych kontaktów z ludźmi bo zawsze się kończy tak, że czegoś ode mnie chcą. A co ciekawe gdy ja czegoś potrzebuję, chociaż bardzo rzadko, staje się to całkowicie niewykonalne. Rodzą się przeszkody rzędu wybuchu wojny i zagłady ludzkości. Albo milczenie:)

A czasami, na szczęście rzadko, gdy mam ochotę z kimś o czymkolwiek porozmawiać, widzę pustkę. Od kilku lat próbuję znaleźć kogoś kto chciałby ze mną pójść do Kopernika na Perseidy w sierpniu i jak dotąd nie znalazłam nikogo. Aż dziw, że w ogóle ktokolwiek tam przychodzi Smile

Ale depresji nie mam Smile

)

edeldreda44 · Gość

A ja zarejestrowałam się ze względu na Twój post wiedźmo. Też przez lata wycofywałam się, starannie budowałam wokół siebie mur. Wyszedł całkiem imponujący! Wink

Zorientowałam się jednak, że to głupie rozwiązanie, że nie da się iść przez życie samemu. Przyjaźń i szczere relacje są przecież bardzo ważne i nadają sens wszystkiemu... Dlatego starałam się z powrotem otworzyć na ludzi, na tyle na ile potrafiłam. Mówiąc w skrócie - nic z tego. Nie uważam, że wszyscy czegoś ode mnie chcą. Uważam, że zwyczajnie nikogo nie interesuje moja osoba. Może tak po prostu jest. Byli tacy, których uważałam za bardzo bliskich. Próbowałam się otwierać, mówić o swoich problemach, ale po paru razach czułam się jakbym mówiła do kogoś za dźwiękoszczelną szybą Very Happy

poznawałam nowych - oh! jaka jedność myśli! - nooooo jedynie do momentu gdy mówimy o tym kimś nie o mnie... Very Happy

lata mijały a ja stopniowo uświadamiałam sobie, że lepiej nie mówić o tym co siedzi w środku, bo komu i po co? Nie chcę mówić, żeby mówić. Jeśli nie ma zainteresowania to po co? Może nie potrafię opowiadać. ... Very Happy

lepiej pogadać o pogodzie itd.

pisarz80

Chyba myślę podobnie, nikogo zwyczajnie nie obchodzi moja osoba. I co z tego że niby trafiają się osoby przed którymi człowiek się czasem otwiera? Przyjaciel to nie ten który chętnie wysłucha tylko taki, co przyjdzie akurat do nas sie zwierzyć, wygadać. Dopiero to sprawia że czujemy sie komuś potrzebni. Też popełniałem błąd za szybkiego otwierania sie prZed kims zyczliwym... i moze to byl ktos naprawde zyczliwy, tylko potem szybko okazuje sie, ze ta osoba ma swoje zycie i swoje sprawy i znajomosc zamiast rozwijac sie, gasnie. Po tym zostaje rozgoryczenie i koejne rozczarowanie ludzmi, zyciem i samym soba. Ze nie umiem, ze jestem dla innych malo interesujacy. I z wiekiem i z kazdym kolejnym razem staje sie coraz bardziej nieufny i troche cyniczny... taki jaki nigdy nie chcialem
Pozdrawiam Was i dziekuje za zainteresowanie moim tematem

wiedźma

To, że nikogo nie obchodzę jakoś mnie szczególnie nie dołuje, cytując klasyka : "był czas przywyknąć". Jestem z tego rodzaju ludzi, którzy nigdy nikogo nie obchodzili. Byłam nielubianym, odtrąconym przez kolegów dzieckiem, byłam smutną, samotną nastolatką i wyrosłam na samotną osobę, która nie garnie się do ludzi, bo nie miała okazji nauczyć się między nimi żyć. A może z natury jestem samotnikiem? Ale człowiek to jednak zwierzę stadne. Nie potrzeba mi armii wszechobecnych przyjaciół. Wystarczy jedna osoba, z którą można pogadać chociaż o pogodzie. Jedynymi ludźmi z którymi rozmawiam to koledzy z pracy. Nawet mój mąż ze mną nie rozmawia. Może istotnie jestem tak głupia i nudna, że nie ma sensu do mnie gęby otwierać Smile

Ale najbardziej przygnębia mnie myśl, że już mnie nic w życiu nie czeka. Że już się nic nie stanie. Zupełnie nic. Że czeka mnie tylko jałowe czekanie na śmierć. A potem umrę w samotności i znajdzie mnie policja bo zacznę śmierdzieć. I nawet moi spadkobiercy nie będą mogli sprzedać mieszkania, ani w nim mieszkać, bo będzie śmierdziało trupem... I to mnie najbardziej przygnębia Smile