www.depresjastop.fora.pl

Charlie · Gość

Zawsze wierzyłam, że mogę dużo osiągnąć i z determinacją chciałam spełnić swoje ambicje. Bo przecież każdy może, tylko nie każdy zdaje sobie z tego sprawę. Tak mi się wydawało.
Jestem urodzoną anarchistką. Nigdy nie pozwalałam sobą kierować, zawsze robiłam na przekór, zawsze po swojemu. Lubiłam sprawdzać gdzie są granice, a potem je przekraczać. Zawsze chciałam żyć inaczej niż ci wszyscy ślepcy, dla których jakiekolwiek znaczenie ma pozbawiona moralności władza, niesprawiedliwe prawo i opinia publiczna.
Razem z wiekiem dorosłym przyszło zrozumienie i rozczarowanie. W końcu dotarło do mnie, że wolność, o którą walczę, jest nieosiągalna. Mogę się podporządkować, ale nigdy tego nie zrobię. Zawsze było jakieś inne wyjście, w każdej sytuacji. A teraz jestem bezsilna. Wolę umrzeć niż się poddać. I wszystko wskazuje na to, że będę musiała to zrobić.
Problemem jest strach. Boję się śmierci. Cały czas tli się we mnie gasnąca już iskierka nadziei, że dam radę. Ostatnią deską ratunku jest ucieczka. Mało ważne gdzie. Ale nie poradzę sobie sama. Może znajdzie się osoba o podobnych poglądach, która mnie zrozumie. Błagam, niech ktoś mi pomoże!
Może to wygląda śmieszne, albo nawet żałośnie... Ja po prostu nie jestem w stanie zaakceptować otaczającej mnie rzeczywistości. Nie czuję się częścią tego świata pełnego wszystkiego, czego nienawidzę: korupcji, chciwości, niesprawiedliwości, kłamstw, ograniczeń, obowiązków i okrucieństwa. Ja tylko chciałam być szczęśliwa...

ktoś · Gość

Przede wszystkim w jakim jesteś wieku i co robisz na co dzień? Czym się zajmujesz? Ja osobiście też nie akceptuje wielu rzeczy ale nie da się z tym nic zrobić, trzeba zacisnąć zęby i iść przed siebie. Osiągnąć to co mamy obrane za cel, spełnić marzenia jeżeli są realne.

Charlie · Gość

Za 3 miesiące matura, nie mam pojęcia co zrobić ze sobą później.

ona105 · Gość

Charlie
ogarnij się dziewczyno, jesteś młoda i nie znasz życia, nie uciekniesz przed państwem, prawem, przed biurokracją, chyba że chcesz zamieszkać z pierwotnymi plemionami afrykańskimi.
Możesz sobie tak ułożyć życie, że to, co jest wokół Ciebie nie będzie miało znaczenia, bo Ty będziesz miała swój piękny świat z pięknymi, wartościowymi ludźmi.
Mam wrażenie, że chcesz uciec nie przed państwem i całym złem związanym z istnieniem jakieś władzy, a przed odpowiedzialnością i dorosłością.
Wolność? Granice? Co masz na myśli mówiąc, że lubiłaś sprawdzać gdzie są granice i je przekraczać. Co to ma znaczyć? Że robiłaś coś ponad prawem? I to jest według Ciebie ok?
Taaa, zabij się, bo trzeba iść na studia, znaleźć pracę, może założyć rodzinę i mieć jakieś obowiązki.

elelina · Gość

A ja Cię w pełni rozumiem, dtoga Charlie. Świat przepełniony jest fałszem, ludzie udają byleby tylko mieć korzyści a tak naprawdę nic ich nie obchodzi to co czuje druga osoba. Zdarzają się oczywiście wyjątki, lecz w obecnych czasach jest to rzadkością.
Podziwiam Cię, że mimo przeciwności masz odwagę być sobą. Nie poddawaj się. Powinnaś być dumna z tego kim jesteś, jaka jesteś. Nie sztuka jest iść z tłumem tak jak to robi większość społeczeństwa. O wiele więcej odwagi i siły woli wymaga pozostanie sobą w tym świecie sztuczności. Głowa do góry, dasz radę. Smile

b. · Gość

Przejdzie ci to, Charlie. Prędzej czy później, ale przejdzie. Zawsze przechodzi. Może nie zupełnie, może stopniowo, ale w każdym razie zdołasz przyzwyczaić się do tego stanu, czas jest twoim przyjacielem. Wiemy to bo przechodziliśmy przez to samo. Mimo to czasami między nawałem bezproduktywnych zajęć w chwili słabości wciąż do tego powracamy i jak za dawnych lat jesteśmy zdegustowani fałszem i obłudą otaczającą świat. Czujemy także, że tu nie pasujemy. Chcemy to zmienić. Wszystkich i wszystko, my wiemy jak. Ale za kolejną chwile uświadamiamy sobie, że nie potrafimy tego zrobić. Zdajemy sobie sprawę, że jutro trzeba wstać więc porzucamy te ulotną myśl słabości, zaciskamy pięści, zakładamy maskę i rzucamy się w wir obowiązków. Jesteśmy za słabi, nie jesteśmy bohaterami, jesteśmy tak na prawdę nikim istotnym i nigdy nie będziemy nikim ważnym, trzeba sobie to uświadomić. Być może nigdy nie uda ci się ugasić iskry buntu, która skrzy się w twoim ciele - nam też się nie udaje - ale wypłowiałe emocje pozwolą ci przetrwać. Iskra nie nie niczym złym, tak długo jak nie przeistoczy się w pożar. Dasz radę, Charlie. [/i]

Gość

Tak jakbym czytala siebie pare lat temu. Chyba jeszcze troche mi z tego zostalo.. Jesli chcesz pogadac pisz.. 57470449

obscure

Antysystem? Moje klocki. Mam 22 lata i myślę tak samo jak Ty. Ci, którym to "mija" to ludzie zniszczeni i zgnębieni. Napisz na gg: 57596491

_Req_

Przeczytalem Twojego posta i ...mysle ze to poprostu bunt wieku mlodzienczego... Robienie komus zlosliwosci i przekraczanie granic to nic innego jak dla mnie. Z granicam to jest tak ze czyjes mozna przekraczac, ale nigdy nie przekracza sie wlasnych.
Zbytnio przejmujesz sie swiatem, ci wszyscy politycy nawet nie wiedza o Twoim istnieniu.
Kazdy powinien dopasoywac sie do otoczenia w jakim zyje, tzn. zawierac kompromisy zeby bylo mu latwiej. Czytajac mam wrazenie ze glownie chodzi o Twoich rodzicow ich nakazow i obowiazkow. Od tego wlasnie chcesz uciec bo wydaje Ci sie ze jak juz nie bedzie ich przy tobie to bedzie lepiej. Czy wolnosc jest nieosiagalna... raczej jest osiagalna, chociaz nie wiem o jaka walczysz. Najwazniejsze zeby Twoja wolnosc nie zniewalala nikogo.
Nie moge zrozumiec tylko jak ktos ambitny moze nie lubic obowiazkowosci.
Pozdrawiam

Black Diamond · Gość

Wiesz jak to przeczytałam to tak jakbym ja to napisała. Od początku byłam indywidualistką, z własnymi zasadami, jestem dumna z tego że nie jestem taka jak "inni" ale ma to też "inne" odbicie, osoby z którymi przebywałam wycofały się z przyjaźni ze mną, bo dla nich mój świat ,moje zasady były nie do zaakceptowania. Przykładowo i w przenośni wyjaśnię to tak, oni wolą zakładać maski w danej sytuacji, udawać, grać teatr a mnie to napawa obrzydzeniem, są w stanie odebrać sobie godność, utracić tożsamość, zrobić dosłownie wszystko za przysłowiowe 5 zł, pokazać się by każdy im zazdrościł,skopiować innych, żyć serialami, nie mieć własnego zdania. Ja zawsze protestowałam nigdy nikt nie mógł mi nic narzucić! i w ten sposób rodzina i przyjaciele się całkowicie odwrócili, bo głośno i wyraźnie powiedziałam NIE!
Jak masz ochotę pisz... na serio życie może być super mimo tego całego syfu, człowiek zawsze odnajdzie światło, zwłaszcza my nieugięci, MY którzy rozumieją sens i prawdziwe wartości w życiu AMEN
[link widoczny dla zalogowanych]

Birdy

Czuję sie podobnie ograniczona. Wszędzie intrygi, kruczki, niedopowiedzenia.
Wszyscy zostawiają maile, to ja też gdyby ktoś chciał napisać Smile

[link widoczny dla zalogowanych]